We gaan de komende vijf dagen de langste aaneengesloten afstand van onze reis afleggen, 3000 km in totaal. We rijden door Servië, Bulgarije en het noorden van Turkije om uiteindelijk in Georgië te komen.

We kijken nog een keer welke vignetten we allemaal nodig hebben. Aanleiding hiervoor vormde het ‘oeps gevalletje’ in Slovenië! Omdat we Slovenië via de Italiaanse bergen binnen zijn gekomen, zijn we glad vergeten een vignet te kopen. Nietsvermoedend liepen we recht in een controlefuik… Het resultaat: een boete 😅.

Maar goed! We zijn onderweg en rijden naar de Servische grens. We hadden een mooie wildkampeerplek gevonden, maar moesten het veld wel ruimen voor de honderden muggen die daar zaten. Aangezien we al gedoucht en gegeten hadden, besluiten we dan toch maar door te rijden en de grens over te gaan.

De Servische grens oversteken verliep probleemloos. Het was al later op de avond en erg rustig. We rijden Servië in en het eerste wat ons opvalt, is dat het niet bepaald fris ruikt. Er is veel landbouw en industrie, maar geen regulering hierop. We stoppen bij een tankstation en zien hier de Servische wegenwacht staan. Ook de twee bijbehorende heren die dienst hebben, samen met 4 lege blikken bier van een halve liter. Ze gebaren of we bij hen willen komen zitten, maar we bedanken voor deze keer. Als we wegrijden zet een van hen, redelijk beschonken, een lege zak chips als hoedje op zijn hoofd en zwaait ons vrolijk gedag met beide handen.

We overnachten in een hogergelegen veld en rijden de volgende dag verder naar Bulgarije. We besluiten om een camping in het dorpje Alexandrovo te boeken. Het is 39 graden als we bij de grens aankomen en de Bulgaren hebben geen haast. Sterker nog: er zit geen enkele beweging in de rij auto’s voor ons. Ook voegen auto’s van rechts op onze baan in, terwijl deze baan toch echt gesloten is. Maar daar hebben we een oplossing voor: we rijden een prullenbak op deze baan. Dan gaat het wachten in elk geval iets sneller.

Als we 2 uur later bij de douane aankomen moeten we de zijdeur van de bus opendoen. Er stapt een nors uitziende Bulgaar naar binnen die met een Slavische tongval in het Engels vraagt ‘Ies thiez homemade’? We antwoordden ja. Hij knikt met bewondering en zegt ‘Verrie neizj… you can go’. We lachen onwillekeurig en doorkruisen Sofia om uiteindelijk 208km verderop bij camping Aleksandrovo aan te komen.

Als we in het dorpje aankomen zien we zwerfhonden, onafgebouwde huizen, afval langs de weg, mensen op blote voeten en onverharde wegen. We vragen ons af of we goed zitten, maar de camping zit toch echt hier. We bellen aan bij een oude houten deur en de eigenaar, een vriendelijk Brit, doet voor ons open. Als hij de poort openmaakt zien we ineens een prachtige camping liggen met fijne zithoeken en een grote houten veranda. Ook lopen er twee honden en heel wat kippen rond. We zijn de enige gasten op de camping.

Matt is in 2005 het Britse klimaat ontvlucht en woont met zijn 13 jaar oude dochter Skye in Alexandrovo. Matt maakt een foto van ons en de bus voordat we op zijn aanraden naar het restaurant in het dorp gaan. We lopen eerst langs het dorpswinkeltje waar we wat water kopen en aan de praat raken met een man die Den Haag kent omdat hij hier heeft gewerkt. Het is een kleine wereld…

Er is maar 1 restaurant in het dorp. Moeilijk te missen dus. Toch is het er donker als we aankomen. Zodra de gastvrouw ons ziet gaan de lichten aan en bestellen we in half Bulgaars/ half Russisch van alles te eten. We krijgen hamburgers, salade, aardappels met kaas en een soort kaassouffles. Heerlijk! Ook komt Violetta, de eigenaresse, bij ons zitten om nog een praatje te maken.

We lopen terug naar de camping na een hete, maar ontzettend leuke reisdag. Op de camping waait inmiddels een verkoelende wind. Morgen rijden we vanaf Alexandrovo naar Turkije en gaan we de grens over!