We worden gewekt door een enthousiaste haan, ontbijten met de kippen en nemen afscheid van Matt en Skye. Halverwege de middag komen we bij de Turkse grens aan.

De Turkse grensovergang bleek gelukkig minder warm dan de Bulgaarse. Dankzij een grote overkapping kunnen we in de schaduw staan. Er wordt voor het eerst gevraagd of we gevaccineerd zijn. We laten onze gele boekjes zien en mogen doorrijden. Bij de Turkse douane wacht ons echter nog een verrassing…

‘Do you have alcohol?’ We antwoordden dat we wijn bij ons hebben. En niet zomaar wijn; een Bepi nogal liefst! De douane geeft aan dat je per persoon 2 flessen wijn het land in mag voeren. Bepi of geen bepi… Nu hadden we alleen iets meer dan 4 flessen wijn mee. We geven eerlijk aan dat we hier niets van wisten en tot onze verrassing glimlacht de douane en zegt: ‘okay you can go on’. Dat is geluk hebben! 🎉

Vlak na de grens stoppen we bij de Turkse PTT. In Turkije is geen vignet nodig, maar een sticker die je op de autoruit plakt en waar je tegoed op moet zetten. Bij de tolpoortjes wordt de sticker gescand en gaat de slagboom automatisch open. Als je tegoed op blijkt te zijn, kun je ook cash betalen. Dit is goed geregeld. We stoppen verderop om een simkaart te kopen en te tanken. De diesel is hier 0,75 cent per liter!

We krijgen thee aangeboden terwijl we wachten op onze nieuwe simkaarten. Tijdens het tanken vraagt de jongen die ons helpt of we ook instagram hebben. Hij is wel benieuwd naar deze reizigers in een nogal opvallende bus. We rijden verder richting Istanboel. Rond 19:00 uur zijn we de buitenwijken van de stad nog steeds niet uit en besluiten we om een willekeurige parkeerplaats tot keuken om te toveren.

Na een lekkere curry gegeten te hebben, rijden we door en zoeken we op google maps naar een goede wildkampeerplek. Dit valt nog niet mee aangezien de steden langs de snelweg druk bewoond zijn. We rijden naar een plek die we op de park4night app vonden, maar hier blijkt inmiddels een amusementspark te zijn aangelegd. We proberen hogerop in het dorp opnieuw een plek te vinden.

Dit lukt niet. Volgens google maps zou het niet bebouwd moeten zijn, maar dit is het wel. Het dorp oogt behoorlijk arm met veel zwerfhonden en -katten en de lokale bevolking verbrandt ’s avonds het afval aangezien niemand het ophaalt. Niet echt een ideale plek om te staan. We douchen op een veld uit het zicht en besluiten om langer door te rijden naar een betere plek. Het is inmiddels al behoorlijk laat.

We komen om 02:00 uur ’s nachts bij onze plek aan. Het viel niet mee, maar we staan in een mooi bos bovenop een berg. Nu maar een goede nacht maken! De volgende ochtend rijden we verder door Noord-Turkije. Dit deel van het land is niet toeristisch. Er wordt nauwelijks Engels gesproken, maar we vinden een prima restaurant voor lunch waar we genieten van de Turkse keuken.

Het landschap wordt heuvelachtiger en ook de begroeiing neemt af. Voor het eerst voel me echt ver van huis. We vinden een prachtige wildkampeer plek op de vlaktes. Deze keer zonder enige moeite. We parkeren de bus zo dat deze de meeste wind vangt, want het waait flink. In de luwte van de bus maken we het avondeten klaar en genieten we van een prachtige zonsondergang. Als de zon achter de berg wegzakt, is het binnen een mum van tijd donker.

Morgen is het nog 1 dag rijden tot aan de grens met Georgië en zijn we na 5 dagen rijden bij onze bestemming aangekomen. Vanlife is soms ook zitvlees hebben. Maar je maakt genoeg mee dus saai is het zeker niet. We hebben dan ook genoten van de reis naar het Oosten!