Over 3 dagen begint onze tocht door Tusheti. We vertrekken vanuit Alvani met een ervaren chauffeur. De weg naar Tusheti is een van de gevaarlijkste wegen ter wereld en absoluut onbegaanbaar voor onze bus (en ook voor alle andere ‘gewone auto’s’).

Dat betekent dat we de bus wederom achter moeten laten. Maar deze keer op een wel heel goed bewaakte plek! De tuin van de oom van Giorgi, degene bij wie we de tour geboekt hebben. Zo gaat dat in Georgië als je vraagt of er ‘een goede plek is om je bus te parkeren’.

Maar goed. Eerst nog de voet van de Kaukasus bereiken. Het is ongeveer 5 uur rijden van Tbilisi naar Alvani. Uiteraard over niet al te beste wegen, maar daar moet je de charme van inzien wil je door Georgië reizen. We maken een prachtige klim naar de Gombori bergpas. Boven op het hoogste punt zien we opeens het ‘Geostation’. Hier staat een vrolijke Georgiër ambachtelijke ijskoffie te maken.

We maken een praatje en hij vertelt vol trots dat het Geostation nog in opbouw is. Het land is eigendom van zijn opa en in Tbilisi had hij het wel gezien. Dit concept leek hem een goed businessmodel. En terecht! Bovenop de bergpas ben je wel toe aan een kop (ijs)koffie en kun je ook nog eens genieten van het uitzicht.

• 

• 

Halverwege de middag komen we aan bij onze wildkampeer plek. Deze ligt op 15 minuten rijden van Alvani. We staan bovenop een heuvel met mooi uitzicht op het dorp Atskuri en er waait een verkoelende wind. Dat laatste is fijn, want Georgië heeft een vochtig en subtropisch klimaat waardoor het in augustus erg warm is.

• 

We blijven hier twee nachten. De eerste nacht verloopt rustig. De tweede nacht… niet bepaald. Wat blijkt nou? 28 augustus is een belangrijke nationale feestdag in Georgië. Het is dan Maria Hemelvaartdag, ook wel Maria Tenhemelopneming genoemd. Wat we niet wisten is dat sommige dit al vieren in de nacht van 27 op 28 augustus 😉.

We worden wakker als we vlakbij onze bus stemmen horen. Het is half 1 ’s nachts. Het lawaai neemt toe. Als er keiharde muziek wordt opgezet over een brakke autoradio is de maat vol. Maarja wat moeten we doen? Zouden deze mensen niet een kwade dronk krijgen en is het niet beter om verderop te gaan staan?

Een typisch Nederlandse gedachtegang in een land waarin zulke gastvrije en lieve mensen wonen. Dit blijkt maar weer als Vaisha uitstapt en 5 jongens die bij de tafel bier drinken opgetogen zwaaien en gebaren dat we erbij moeten komen zitten. Ze schenken Georgisch bier voor ons in en reageren vol verbazing dat we niet bekend zijn met Maria Hemelvaartdag.

Twee jongens spreken wat Engels. Een van hen heeft tot zijn 6de in Duitsland gewoond. Als ik hem vraag waar hij liever zou wonen antwoordt hij zonder na te denken: Georgië! Alle jongeren die we tot nu toe tegen zijn gekomen, zijn ontzettend trots op hun land en spreken met passie over ‘hoe rijk hun land is aan natuur en cultuur’. Dat is nog eens een mooie kijk op de definitie van rijk.

Rond een uur of 05:00 geven we aan echt te gaan slapen. We hadden al meerdere pogingen gedaan, maar loskomen van de Georgische gastvrijheid is nog niet zo eenvoudig 😉. Een van de jongens nodigt ons uit voor een glas wijn bij hem thuis als we terug zijn van Tusheti. We gaan, weliswaar iets later dan gepland, naar bed.

De volgende dag staan we wat vermoeid op. Maar dat mag de pret niet drukken aangezien we vandaag naar Tusheti gaan! We rijden naar Alvani en de nationale feestdag is in volle gang. Overal zijn marktjes langs de weg en vooral de kerken en kloosters worden druk bezocht.

Hoewel we een kwartier te vroeg op de afgesproken plek in Alvani aankomen, staat onze chauffeur al klaar. Davit spreekt geen Engels en ook geen Russisch dus het wordt een stille rit. Hij gebaart dat we hem moeten volgen en we rijden achter zijn Mitsubishi Delica busje aan. Een stuk langzamer, want onze bus voelt de kuilen in de weg ‘iets’ meer.

De oom van Giorgi spreekt Russisch. Hij opent zijn tuinhek en we rijden Khan de tuin in. Wat een fantastische plek! We bedanken hem hartelijk en hij wenst ons een goede reis. Daar gaan we dan!